– έξεις (κακές συνήθειες) όπως ο θηλασμός του δαχτύλου ή της πιπίλας και οι συνέπειες τους (π.χ. χασμοδοντία), πριν αυτές εξελιχθούν σε σκελετικές ανωμαλίες που θα απαιτήσουν τελείως διαφορετική προσέγγιση
– ο έντονος προγναθισμός της κάτω γνάθου, που αν αντιμετωπιστεί έγκαιρα μπορεί αργότερα να αποφευχθούν εξαγωγές μονίμων δοντιών ή ακόμα και ορθογναθική επέμβαση στις βαρύτερες μορφές.
– η διατήρηση ή διάνοιξη κενού μετά από πρόωρη απόπτωση νεογιλού δοντιού, έτσι ώστε να μην επηρεαστεί η σωστή ανατολή του διάδοχου (μόνιμου) δοντιού.
Η θεραπεία σε αυτές τις ηλικίες συντελείται εκτός λίγων εξαιρέσεων με κινητούς μηχανισμούς, οι οποίοι κατασκευάζονται ειδικά για το κάθε παιδί, προσαρμόζονται από τον ορθοδοντικό στις προγραμματισμένες τακτικές επισκέψεις ενώ τοποθετούνται στο στόμα και αφαιρούνται από το ίδιο το παιδί ή το γονιό.
Η καλή συνεργασία του παιδιού, που σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι πάντα δεδομένη, αποτελεί όμως προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση της θεραπείας, θα πρέπει να καλλιεργηθεί με αγάπη και υπομονή από το γιατρό σε συνεχή συνεννόηση με τους γονείς.